terugreis, jetlag en zo...

Zo, we hebben even de tijd genomen voor het verslag van onze laatste uren op Curaçao en de thuiskomst. Het valt toch elke keer wel weer tegen om in het juiste ritme te komen. Aiden gaat gewoon door met moeilijk slapen, dus het zal nog wel even duren voordat hij een voor ons aangenaam ritme heeft.

We hebben Aiden dit keer herhaaldelijk uitgelegd dat we afscheid moesten nemen en terugvlogen naar Nederland. Bij alles wat we deden, vertelden we dat het de laatste keer was, wat we nog gingen doen en dat we dan met een busje naar het vliegveld gingen, vliegtuig in en naar huis. Omdat de terugvlucht vorig jaar nogal heftig was met Aiden, leek het ons wijs hem in ieder geval wat grip te geven op de situatie door hem duidelijk te maken wat er ging gebeuren. Het is ook nogal wat: eerst wordt je 10 uur in een vliegtuigstoel gezet om vervolgens in de hitte buiten te komen, dan wordt je na bijna drie weken genieten van elke dag zon en zwemmen in een vliegtuig gezet terug naar huis. Of het door die uitleg kwam is natuurlijk niet zeker, maar Aiden was de laatste dag erg ontspannen. Hij wilde, terwijl wij de koffers aan het pakken waren, alleen maar buiten zitten, genietend van de palmbomen en de zon. Daarna natuurlijk geluncht bij Hemingway, waar Aiden opgetild wilde worden en begon te schateren en bewegen: hij wilde weer dansen. Dus even ons laatste dansje daar gedaan. In de bus naar het vliegveld zat Aiden heerlijk om zich heen te kijken. Zowel op het vliegveld van Curaçao als in het vliegtuig werden we weer heel netjes geholpen.

En Aiden.... die heeft zich super goed gedragen. Kort geslapen, maar dat gold voor ons allemaal. Bijna niemand om ons heen sliep. Maar Aiden lag wel lekker tegen Raymond aan te rusten en het laatste uurtje zat hij heel geïnteresseerd naar Finding Nemo te kijken. Dit keer geen constante strijd om hem in zijn stoel te houden. Als extra meevaller duurde de vlucht terug "maar"  7 1/2 uur i.p.v. de gebruikelijke 9 uur. Mooi meegenomen. Helaas ging het met de bagageafhandeling een stuk minder snel, één van onze tassen bleek bij de afwijkende bagage terecht te zijn gekomen, en daar kwamen we natuurlijk pas achter toen de  bagageband inmiddels leeg was. Maar goed, dat mag de pret niet drukken. De taxireis terug verliep soepel en zo kwamen we om 09.00 uur flink slaperig thuis aan. En ja, dan moet je eigenlijk proberen wakker te blijven, maar dat lukte niet echt. Toch maar een paar uurtjes geslapen en 's middags slaperig boodschappen gaan doen om de dag door te komen. Aiden ging pas weer na middernacht slapen, dus was wat dat betreft wel consequent. En dan midden in de nacht wakker worden en niet meteen weer kunnen slapen. Uiteindelijk hebben we Ean ook moeten afbellen voor school donderdag omdat 's ochtends wakker worden niet meeviel.

Helaas is het spoken van Aiden nog steeds niet voorbij. Donderdagnacht sliep hij zelfs helemaal niet, de rest van de nachten pas rond 01.00 uur.  Morgen gaat hij er vroeg uit en naar het dagverblijf, hopelijk is hij morgenavond dan moe genoeg... Onze reis zit erop, maar de resultaten moeten nog even bezinken. Hier zullen we binnenkort nog een update over plaatsen. Eerst zullen we ons moeten richten op a.s. vrijdag. Dan wordt Aiden geopereerd aan zijn benen: zijn achillespezen moeten worden verlengd en dan zal hij in totaal 6 weken met twee benen in het gips te zitten. We weten niet wat de narcose met hem zal doen en het wordt een hele uitdaging om hem die periode een beetje bezig te houden. Maar het is voor een goed doel: we hopen dat  hij straks iets makkelijker kan lopen en vooral dat hij dat weer met plezier doet.  Wordt vervolgd.....