Family Swim

Vandaag was het dan zover, de rest van de gezin mocht in het water met Papito. En dat was toch weer heel bijzonder... Je zou bijna denken dat het voor de tweede keer minder is dan de eerste, maar het tegendeel is waar. Doordat we nu al wisten wat we wel en niet moesten doen in het water, was het veel meer ontspannen. Daarnaast was Heike dit keer mee in het water om Ean te begeleiden. Dit was niet alleen fijn voor ons, omdat we ons nu zelf helemaal op Papito konden richten, maar ook heel fijn voor Ean. Heike is heel ervaren in het zwemmen met kind en dolfijn, en erg rustig en lief en kon Ean het vertrouwen geven om dicht bij Papito te komen. Ook kon Ean nu bv. "meevaren" op Papito's staart terwijl die op zijn rug zwom. Dat soort dingen had hij natuurlijk nooit met ons kunnen doen. Ondertussen mochten wij met onze duikbril op meekijken onder water en ook een stukje mee duiken met de dolfijn (hand op rug dolfijn en je dan door de dolfijn laten meevoeren naar beneden). Dat was heel apart. Bij Raymond zwom Papito een flink stuk omlaag, en dat kon ik bekijken onder water. Toen was ik aan de beurt. Ik ben niet zo'n held onder water en wilde niet zo diep. Papito ging met mij ook niet zo diep, en keek me de hele tijd aan. Toen ik op een gegeven dacht ik wil weer naar boven, zwom Papito direct naar boven. Het was echt alsof hij contact maakte en zo precies wist wat hij wel en niet moest doen. Heel bijzonder...

's Middags nog even naar het centrum van Willemstad geweest. Het was gezellig druk, we hebben wat souvenirs gescoord en lekker gegeten bij de Oude Markt. Dat is een grote oude markthal waar nu aan één kant een rij met dames die staan te koken. Door de hele hal staan tafels en stoelen, waar iedereen bij elkaar aanschuift. Het is gezellig druk en het eten is heerlijk. Ook Aiden zat te smullen, maar die houdt dan ook van gekruid eten. Aiden was sowieso erg ontspannen vanmiddag. We gingen met de kleine busjes (9p) naar de stad en dat is op zich al een avontuur. Mensen die instappen langs de kant van de weg en ook worden afgezet voor het huis/de plek waar ze moeten zijn (wel per busje binnen bepaalde wijken), dus soms duurt het even voordat je in het centrum bent, maar dan heb je wel weer een ander deel van de stad kunnen bezichtigen. Ean vond het wel interessant allemaal en Aiden kwam helemaal tot rust door het rammelen van het busje.

Door de ervaring van vandaag zullen we maandag weer heel anders zitten kijken naar het contact dat Aiden met Papito heeft. We zijn benieuwd hoe de tweede therapieweek verloopt.