4e therapiedag do 02-05

Doordat we gisteren geen boodschappen hebben kunnen doen omdat het een feestdag was, waren we genoodzaakt te ontbijten in het restaurant. Ook niet verkeerd voor een keer, een uitgebreid ontbijtbuffet op het strand. Daarna terug naar het hotel voor een frisse duik in het zwembad, want het was al behoorlijk warm. In het zwembad bleek duidelijk dat er iets aan het gebeuren is bij Aiden. Meestal zwaait hij druk met zijn armen en hangt met zijn mond in het water. Dit is de afgelopen dagen gecorrigeerd door de therapeute, en nu hield hij de hele tijd zijn hoofd recht omhoog. Hierdoor kon je hem ook loslaten (met drijfhulpmiddel aan), en dat vond Aiden duidelijk heel prettig. Hij probeerde naar ons toe te "zwemmen", reageerde met een glimlach als we hem daarvoor een compliment gaven, en keek geïnteresseerd als we bubbels maakten in het water. Dit doen de dolfijnen ook voor hem. 

Dus we gingen vol verwachting naar zijn 4e sessie. Net met op het moment dat de therapeute hem kwam halen, kreeg hij een aanval en was even knock-out. Hij kon zijn ogen niet meer open houden, maar reageerde nog wel op onze stemmen. Dus wilde Heike, zijn therapeute, hem toch vast meenemen om hem te masseren en rustig met hem aan de gang te gaan. Toen we hem later op het dock zagen was hij nog wat slapjes, maar wel alert. Aiden wilde wel, maar Papito had er vandaag geen zin in. Papito is een mannetje van 8 jaar, wat bij dolfijnen betekent dat hij midden in de puberteit zit. Dus heeft hij last van zijn hormonen, en vandaag wilde hij liever achter de vrouwtjes aan. Dus de vrouwtjes werden ook aardig afgeleid. Omdat Papito helemaal niet meer meewerkte, is Aiden gaan meedoen met de dolfijn van zijn buurvrouw. Samen delen dus. 

Omdat het zo'n rommelige sessie was geweest, stelde Heike ons voor om om 16.00 terug te komen voor een nieuwe sessie. Maar alle therapiedolfijnen waren bezet, dus dat zou dan gebeuren met een dolfijn van de Dolphin Academy, dat op hetzelfde terrein ligt. Deze dolfijnen zijn niet opgeleid voor therapie, maar wel om met mensen te zwemmen. Deze leendolfijn was Kayena, en heeft het heel goed gedaan. Aiden vond het prima, raakte haar vrij snel aan, en heeft tot twee keer toe zelf haar rugvin vastgepakt en vastgehouden om met haar mee te kunnen zwemmen. Kayena zwaaide ons zelfs spontaan gedag nadat ze afscheid had genomen van Aiden. En nou maar hopen dat Papito morgen zijn hormonen onder controle heeft, want dan is het echt een super therapiedolfijn!

Verder is het hier erg gezellig, je hebt eigenlijk de hele dag door wel contactmomenten met andere therapiegezinnen. Die zijn allemaal even enthousiast als wij zijn. Ean heeft genoeg kinderen om mee te spelen in het hotel of als we eten in het restaurant. Hier in de directe omgeving van het hotel is verder niet zoveel te doen, maar je komt op de dagen dat Aiden therapie heeft ook niet aan zoveel anders toe. En dat geeft ook niet, we laten ons maar gewoon even onderdompelen in het hele dolfijngebeuren. Temeer omdat we al resultaat zien, al geloven we soms bijna niet dat dat al mogelijk is. Maar de combinatie van de dolfijnen, het intensieve therapiegedeelte en niet te vergeten de enorme inzet van de hele team hier, zorgen voor bijzondere ontwikkelingen.  Of, zoals ze hier zeggen: wonderen bestaan niet, maar er gebeuren hier wel wonderlijke dingen.