Thuis

Na het inpakken van de koffers en het afscheid nemen van onze "buren" bij Dolphin Suites, zijn we vroeg begonnen aan onze laatste lunch bij Hemingway. Dit is toch duidelijk onze favoriete stek geworden. Er zijn genoeg andere plekjes op of langs het strand waar je leuk en lekker kunt eten, en de lunchkaart bij Hemingway is niet echt uitgebreid. Maar we blijven daar vaak hangen omdat de sfeer gewoon ontzettend goed is. Zo mocht Ean op zijn laatste dag zijn eigen drankje ("frozen") maken achter de bar Er werd uitgebreid de tijd voor hem genomen, hij mocht het zo gek maken als hij wilde en alle handelingen zelf doen. Vooral de ijsmachine (die van ijsblokjes de basis voor de "slush-achtige" drankjes maakt) vond Ean geweldig om te doen. 

Daarna snel terug naar het hotel voor de taxi. Toen die kwam, was het even slikken. Het was een busje met een niet zo royale kofferbak waar 2 gezinnen, 2 rolstoelen, 9 koffers en handbagage in moest. Dat ging dus niet lukken. Gelukkig werd er snel een tweede busje geregeld en kwamen we toch ruim op tijd op het vliegveld aan. Daar werden we in de hal al verwelkomd door iemand van de Asistencia. Diegene heeft ons geholpen met inchecken, bagage, douane en overige controles. Door zijn aanwezigheid werden we overal snel geholpen en hoefden we niet in de rij te staan. Dat was wel heel prettig omdat Aiden al onrustig was geworden van alle nieuwe prikkels. Ook met het aan boord gaan mochten we eerst en stelde de hoofd purser zich alvast aan ons voor voor als we hulp nodig hadden. Deze vlucht was best wel pittig omdat Aiden opeens een enorme huilbui kreeg. Hij was onrustig, duwde ons weg maar kon ook niet zonder ons. Doordat hij zo overstuur was, kreeg hij ook diverse epileptische aanvallen in het vliegtuig. Dit heeft hij nog nooit zo gehad, De hoofd purser heeft ons toen aangeboden om op haar plaats te zitten met Aiden zodat hij zo min mogelijk prikkels had. Het heeft daar nog ruim een uur geduurd, maar uiteindelijk bedaarde hij. Totaal heeft hij drie kwartier geslapen. De vliegreis was pittig, maar wat waren de mensen van de KLM lief voor ons! Ze hebben echt alles geprobeerd om de reis comfortabel te maken voor ons. Ean mocht aan het eind uitgebreid in de cockpit kijken en we werden geholpen met het dragen van onze handbagage. Uiteindelijk gingen we samen met het personeel als laatste het vliegtuig uit. Daar bleek nog een klein probleempje: na de verbouwing op Schiphol was het vanuit deze gate op dit moment alleen mogelijk om met een pasje de lift richting controle en bagage te nemen. Alleen had niemand zo'n pasje. Het voltallige cabine-personeel bleef bij ons om een oplossing te verzinnen. Ze waren al van plan om met een paar man Aiden en de rolstoel twee trappen omhoog te tillen, een paar gingen boven kijken of ze de lift naar beneden konden sturen en toen kwam er gelukkig iemand van de beveiliging met een pasje. Het was al met al een enerverende reis, maar de bemanning van onze vlucht was zo ongelooflijk aardig, dat dat alles goed maakt. De bagage-afhandeling en taxireis terug ging zonder problemen.

​

Aiden heeft nog steeds zijn huilbuien. Soms lijkt het alsof hij buikpijn heeft, omdat hij steeds aan tafel begint te huilen. Maar vanmiddag heeft hij zittend op de grond iets gegeten en dat gaf geen problemen. Als hij vrij is, stopt het huilen. Naast ons op de bank zitten, zoals we altijd vlak voor het slapen doen leverde ook een huilbui op, eenmaal naar bed gebracht, hield het huilen weer op. Slapen doet hij helaas nog steeds niet, het is al ruim na middernacht. We zijn benieuwd hoe zijn dag morgen verloopt.... Hieronder nog een paar mooie therapiefoto´s die we van het CDTC hebben gekregen