Therapiedag 9

De dag op het CDTC begon met een extraatje. Marjelijne kwam Aiden net halen voor de therapie, toen de hoofd-dolfijntrainster al roepend voorbij kwam rennen: "wilde dolfijnen, wild dolphins"'. Het kwartje moest even vallen, maar toen renden we met zij allen achter haar aan. Er waren wilde dolfijnen gespot vlak buiten het dolfijnencentrum. We hebben ze nog net op tijd gespot, al waren ze snel voorbij. Er was geen tijd om de telelens op de camera te plaatsen, dus het is een beetje een zoekplaatje geworden. Wel bijzonder. Ondanks dat we dus al twee weken worden omringd door die prachtige beesten, zijn we allemaal nog onder de indruk als ze in het wild voorbij zwemmen. Ook de medewerkers van het CDTC. Leuk om te weten is ook dat de dolfijnen van het dolfijnencentrum (zowel de therapiedolfijnen als de showdolfijnen) geregeld worden "uitgelaten" in de open zee. Die dieren zijn zo gewend aan hun verblijf en de goede verzorging daar, dat ze altijd weer netjes mee terug zwemmen naar het centrum.

Voor Aiden was het vandaag helaas een duidelijk mindere dag. Zowel 's nachts als overdag kwamen er geregeld vervelende aanvallen om de hoek kijken. Dit belemmerde hem weer behoorlijk. Tijdens de JA/NEE oefeningen op het droge kreeg Aiden nu een massage met een lekkere crème. Hij moest dan tussendoor aangeven of hij ja of nee verder gemasseerd wilde worden. Zo werd het oefenen geïntegreerd in een rustgevende massage. Tijdens de watersessie kreeg Aiden al snel een aanval. Hierdoor is hij best even uit zijn doen geweest. Hij had een tijdje moeite om zijn lichaam weer op temperatuur te krijgen. 

We mochten vandaag weer een deel van de watersessie van vlak naast het dok bekijken, en konden goed zien dat Aiden het ondanks de koude rillingen en de nasleep van de aanval, toch nog plezier beleefde aan zijn watertijd. Papito waarschijnlijk ook, want net toen Marjelijne met ons aan het overleggen was of het niet beter was er eerder met Aiden uit te gaan, zwom Papito naar ze toe en begon Aiden uitgebreid te knuffelen. Papito was het er dus niet mee eens!  Na deze knuffel werd Aiden weer actiever naar Papito toe, dus hebben we de sessie maar laten afmaken. Papito was weer als vanouds bezig met het geven van kusjes: hij gaat echt net zolang door tot Aiden zich overgeeft. 

Ondanks dat er op zo'n dag als vandaag ogenschijnlijk weinig gebeurt, weten wij door vorig jaar dat de therapie evengoed zijn werk wel doet. En er blijven wel weer (kleine) opvallende dingen veranderen. Aiden's focus lijkt weer te zijn verbeterd. Niet zozeer in lengte, maar meer in precisie. Alsof hij nog duidelijker waarneemt. Zo vroegen we hem vandaag een aantal keer om Ean aan te kijken. Hij draaide rustig zijn hoofd naar Ean en maakte echt oogcontact, tussen de 5 en 10 seconden lang. Dat was echt ontroerend om te zien. Morgen dan de laatste keer. Jammer, maar aan het Aiden te zien begint het toch ook zwaar te worden zo aan het eind van de tweede week. Dus het is goed zo. Morgen nog een keer extra genieten en dan thuis verder op de ingeslagen weg...