Terug op Dushi Korsou

Zo, dat valt niet mee, met een jetlag dit blog te vervolgen. Maar we doen ons best er nog een beetje een leuk verhaal van te maken. De afgelopen drie weken zijn voorbij gevlogen. De reis moest natuurlijk voorbereid worden, en daar komt met Aiden toch meer bij kijken dan bij een gemiddeld kind. Zo moesten er luiers mee (grote maat, niet standaard te koop, medicijnen, verzorgingsproducten peg-sonde, douchestoeltje, aangepaste buggy etc.) En natuurlijk regelen dat dit allemaal vervoerd mag worden. Tussendoor moest Aiden dus nog twee keer naar het ziekenhuis voor de Mic key button. De eerste keer moest hij weer onder narcose, de tweede keer was gelukkig een simpele wisseling op de poli. Afijn, veel geregel en gepuzzel dus de afgelopen weken (bv. hoe doen we dat met zijn anti-epileptica en het tijdsverschil aangezien die echt twee keer per dag op tijd gegeven moet worden). 

Maar goed, de reis is prima verlopen. Het ging bij de KLM net even iets soepeler dan bij Arkefly vorig jaar. De jongens hebben zich goed gehouden. Ean heeft zich prima vermaakt onderweg met de tv/spelletjes en boekjes. Aiden was wel wat onrustig en had wat last van zijn darmen, met als gevolg dat we drie keer in het krappe vliegtuig een zeer beweeglijke Aiden met een volle poepluier staand moesten verschonen. Daar krijg je het nou echt warm van. Gelukkig was hij tussendoor wel af te leiden met wat leuke tekenfilmpjes of het voorlezen van een boekje. En soms ging hij lekker voor onze stoelen op de grond liggen, genietend van de trilling en het geluid van het vliegtuig.

En nu zitten we dus weer op Dushi Korsou. Het lijkt alsof we hier vorige maand nog waren. We worden in ieder geval direct herkend in het hotel, het restaurant en het dolfijncentrum en zelfs de chauffeur van de supermarktshuttle. Het was gisteren en vandaag warm, zelfs voor Curaçao, maar we genieten enorm. Het eerste contact met andere "therapiegezinnen" is al gelegd. Natuurlijk was de nacht kort en rommelig na zo'n reis, hopelijk halen we vannacht allemaal de slaap in. Vanochtend al vroeg naar het strand geweest. Toen Aiden het water zag, was hij niet te houden. Het was bijna onmogelijk om zijn zwemkleding aan te doen omdat hij direct de zee in wilde. Ondertussen zat Ean al bouwwerken van zand te maken. Het is heerlijk om ze allebei zo ontspannen te zien. Als je tegen Aiden een opmerking maakt over de palmbomen, kijkt hij omhoog naar de bomen en begint te lachen. Hij vindt ze prachtig. 

Nog even naar het Sea Aquarium en het dolfijntherapiecentrum (CDTC) geweest om vast in de sfeer te komen. Aiden heeft dit keer twee therapeuten. In ieder geval dezelfde therapeute als vorig jaar en dan nog één die wij nog niet kennen en die van oorsprong ergotherapeute is. Dat wordt dus weer hard werken voor het mannetje. Dezelfde dolfijn als vorig jaar gaat niet lukken, die hoeft in deze periode niet te "werken". Welke het wel wordt, horen we maandag.

Qua epilepsie rommelt het helaas wel weer wat meer, maar dat was wel te verwachten na zo'n reis. Hopelijk krijgen we het snel weer rustig. We kijken heel erg uit naar de start van de therapie op maandag. Door onze ervaring vorig jaar is de verwachting wel wat gespannen, maar hebben geen idee wat het dit keer gaat opleveren. We moeten ons dit weekend nog even buigen over de doelstellingen voor deze keer, en dat valt nog niet mee om goed te verwoorden. Gelukkig zijn ze erg professioneel  en ervaren bij het CDTC, dus die zullen ons ook wel helpen met concretiseren ervan. Wordt vervolgd!