9e therapiedag, 09-05

De ochtend begon niet zo lekker met Aiden. Gisteren maakten we ons al wat zorgen om hem omdat hij erg weinig had gedronken, vanochtend wilde hij helemaal niet meer drinken. Hij schokte weer de hele tijd, had veel aanvallen en dronk echt geen druppel. Met deze temperaturen gaat dat snel verkeerd, dus we hadden ons er al bijna bij neergelegd dat we met hem naar een ziekenhuis moesten. Omdat hij meestal als hij niet wil drinken keelpijn heeft, hebben we hem als laatste poging een ijsje voorgeschoteld als ontbijt. En dat ging er gelukkig wel in! Verder de hele dag in de weer geweest met een spuitje om kleine beetjes drinken in zijn mond te spuiten. Ook dat ging eerst niet, maar na het ijs een een pijnstiller hebben we er vandaag toch voldoende vocht in gekregen, al moest dat dus steeds met dat spuitje, want hij weigerde zelf te drinken. 

Gedurende de therapiesessie had Aiden ook weer een aanval en veel kleine schokjes. Eigenlijk is dat best balen. Natuurlijk voor Aiden zelf, maar ook dringt het zo aan het eind van de therapieperiode tot ons door dat hij, als hij goed in zijn vel had gezeten, nog zoveel meer had kunnen leren. Natuurlijk heeft het geen zin om zo te denken, maar het is soms zo frustrerend dat Aiden's ontwikkeling zo dwars wordt gezeten door die epilepsie terwijl hij zo graag wil. Aiden's therapeute zei vandaag ook al tegen ons dat het opvallend is hoe graag Aiden wil meewerken, en wil leren terwijl zijn lijf (en hoofd) hem in de weg zitten. We zijn dan ook ontzettend trots op die stoere man!

Maar goed, zelfs vandaag was geen verloren dag. Je ziet Aiden in het water ontspannen en toch weer zijn focus terugkrijgen. HIj heeft weer veel herhaald met vastpakken, loslaten, kiezen e.d. en laat ondanks alle "ruis" toch zien dat hij dingen oppikt. Het echte kijken is er ook op dit soort mindere dagen. Zo werd hij vanmiddag voorgesteld aan iemand die morgen mee het water in gaat. Toen Heike, zijn vaste therapeut, en Saskia, de stagiaire tegen hem spraken, zag je hem luisteren, maar hij keek niet op. Toen de "nieuwe" zei, "hoi Aiden, ik ben Maaike". ging hij rechtop zitten en haar uitgebreid bekijken. Je ziet echt dat hij nu kijkt met een doel. Ook merken we dat door de zogenaamde kusjes van de dolfijn, wat in werkelijkheid een flinke kracht op je gezicht is ('diepe druk"), Aiden steeds meer toelaat in zijn gezicht. Opeens kunnen we zijn gezicht schoonmaken zonder dat hij wild om zich heen slaat. Ok, het is nog steeds niet zijn favoriete bezigheid, maar hij laat het toe. Papito en Aiden zijn inmiddels dikke vrienden. Vandaag kwam Papito ook weer een keer tussendoor, zonder opdracht, een kus bij Aiden halen. Ook na opdracht van de dolfijntrainster knuffelde Papito veel langer dan nodig voor zijn opdracht. Onbetaalbaar....

Nu nog even de evualatieformulieren invullen, want morgen is dan echt de laatste dag van de therapie.