6e therapiedag, ma 06-05

Vandaag een beetje onwerkelijke dag hier op Curaçao, omdat gisteravond hier vrij dichtbij een belangrijk politicus is doodgeschoten. Ten tijde van het gebeuren hebben we wel een ambulance sirene gehoord en later vloog er regelmatig een propellervliegtuig heen en weer. Wij dachten dat er rondvluchten over het eiland werden gedaan, blijkt het een zoekactie naar gevluchte dader(s) te zijn. Verschrikkelijk. Het is dan toch even afwachten of er onrust onstaat, maar tot nu toe blijft alles rustig. Al is iedereen natuurlijk wel flink onder de indruk. Daarbij begon de dag ook heel donker met een dreigende stortbui.

Aiden heeft vannacht prima geslapen en werd pas om een uur of 07.00 wakker. Hij was redelijk ontspannen, maar had 's ochtends veel schokjes en was weer erg slap. Desondanks had Aiden een prima therapiesessie. Hij werkte vandaag goed mee met aan- en uitkleden, met het plaatsen en weghalen van pictoplaatjes op een klittenbandbord, en deed zeer waarschijnlijk een poging tot ja-knikken. De therapeute was aan het oefenen dat hij met knikken kon reageren op een vraag, en hij knikte volgens haar ja op de vraag of hij wilde stoppen met de oefening. Grappig genoeg waren wij de laatste dagen ook al begonnen het oefenen van ja-knikken en had ik ook al een keer het idee dat hij bewust knikte. Het zou zo mooi zijn als hij inderdaad ja of nee leert aangeven op die manier!

Ook in het water ging het goed, ondanks de schokjes en slapte. Hij heeft Papito nu een aantal keren heel goed vastgepakt bij het rondzwemmen, genoot duidelijk van de snelle zwemrondjes met de dolfijn en kijkt af en toe zo mooi gericht. Helaas moest hij het aan het einde van de watersessie bekopen met een vervelende aanval, maar dat was wel de eerste en enige "echte" aanval van vandaag. Natuurlijk was hij hierna weer een tijdje van de wereld, dus rustig aan naar het hotel gegaan. Daar besloten dat Raymond alleen boodschappen ging doen, zodat Aiden nog even kon bijkomen in het koele hotel. Ean was nog bij de Kidsclub. Toen had Aiden weer zo'n super helder moment. Wij stonden op het balkon, 1e etage, en Raymond stond beneden voor het hotel. Ik zeg, "kijk eens naar beneden, naar papa", en hij gaat onmiddelijk zoeken. Toen hij hem had gevonden, liet hij een heel klein glimlachje zien en bleef naar hem kijken. Toen het busje naar de supermarkt kwam, ging Aiden weer zoeken en volgde Raymond tot hij in de bus zat. Dat hadden we nog nooit eerder gezien, zoveel focus en op die afstand. Dus ondanks dat hij niet optimaal in zijn vel zit, vaak suffig is en slapjes, gaat hij nog steeds duidelijk vooruit.   Super toch? Dat moeten we natuurlijk wel zien vast te houden als we straks terug zijn.