1e therapiedag

Vandaag mocht Aiden beginnen met zijn 1e therapiesessie. Omdat we op ons toch wel flink zorgen maakten of Aiden het wel ging redden, therapie op het late tijdstip waarop hij was ingedeeld, zijn we vanochtend gaan praten met de hoofdtherapeute. We hadden bij aanmelding al aangegeven dat de laatste sessietijd voor Aiden niet gunstig was en met zijn lage energieniveau van de afgelopen maanden is dat nog meer het geval. Ook vanochtend viel hij vlak na het ontbijt zomaar in slaap en is hij daarna heel vaak in slaap gedommeld, kon tijdens de lunch zijn ogen niet open houden. Vanaf halverwege de middag is de koek echt op en we zijn bang dat als hij dan nog hard aan de bak moet, dat dat zijn epilepsie triggert, hij weer slecht eet, vervolgens gaat hij van de honger slecht slapen en ontspoort zijn epilepsie nog meer. We kennen het patroon maar al te goed. Het was een gepuzzel, deze therapieperiode zit bomvol, maar gelukkig hebben ze kunnen regelen dat Aiden's therapie 1 sessie naar voren is geschoven, van 13.00 tot 15.00. Het gevolg is wel dat Aiden vanaf morgen met een andere therapeute en andere dolfijn werkt omdat anders de planning niet rond kwam. Wel jammer natuurlijk, de klik met Babette was er meteen weer, maar we zijn allang blij dat we nu iets vroeger mogen.

Omdat we iets te uitgebreid met Babette hadden gesproken bij de intake, is er nog niet veel tijd geweest om in de oefenruimte aan de gang te gaan. Babette koos ervoor om snel het water in te gaan.  Aiden had het geluk dat er twee dolfijnen bij zijn dok waren. Hij zwom in principe met Bonnie maar haar zoon, Sami, deed gezellig mee. Aiden pakte de draad op alsof hij er vorige week nog was. Niks onwennig, hij knuffelde Bonnie uitgebreid en gaf flink wat kussen. Ook was hij direct ontspannen in het water, ondanks de flinke stroming en wind. Vooral veel rondgezwommen en contact gemaakt met de dolfijn. Toen hij mocht/moest kiezen welke activiteit hij de dolfijn wilde laten doen, koos hij drie keer achter elkaar iets met veel spetters, terwijl hij echt niet houdt van spetters in zijn gezicht. Toch leek hij er nu wel van te genieten.

Waar we deze therapieperiode op in willen zetten is weer een stapje verder met zijn focus, verbetering handmotoriek en kijken wat er verder kan gebeuren op het gebied van communicatie. Wat betreft dat laatste gaan we nu ook heel specifiek kijken waar Aiden's motivatie ligt voor het wel of niet geven van een antwoord of maken van een keuze. Vaak wil hij niet kiezen, weert hij af en ontwijkt de vraag. Als je dan ergens op doorgaat blijkt dat hij donders goed begrijpt wat de vraag/opdracht is. Maar wat is het dat maakt of hij wel of niet "meewerkt" bij een vraag? Is de vraag dan niet interessant genoeg voor hem, maakt het hem niet uit welke keuze er wordt gemaakt, kost het te veel moeite en levert het geven van een antwoord hem niets op? Als we de communicatie met de spraakcomputer verder willen uitbreiden is het handig een beter beeld te hebben waar Aiden's motivatie in ligt. Toen Babette tijdens de watersessie aan hem vroeg of hij wilde dat de dolfijn over de stok ging springen had hij ook weer zo'n moment. Babette zei toen, "Aiden, als je niet kiest gaan we nog en rondje zwemmen" . Aiden koos niet, dus nog een rondje. Vervolgens zei ze, "Aiden, ik weet dat je ja en nee kan zeggen, maar als jij niet kiest, moet ik het doen", vervolgens zei Aiden heel duidelijk "ja".  

Ons hoofd zit inmiddels al weer vol met inspiratie en mooie plaatjes. Babette gaf aan dat we in de aankomende twee weken ook nog apart een afspraak met haar kunnen plannen voor een logopedisch consult. Waarschijnlijk gaan we daar wel gebruik van maken, juist op het gebied van communicatie zijn er vaak dingen waar we een frisse blik nodig hebben. Op naar dag twee.....